Μην πάθουμε και τίποτα...

Του Θοδωρή Τσούτσου

Με τη λογική... μην πάθουμε και τίποτα, ο Ολυμπιακός δεν θα μπορούσε να περιμένει κάτι διαφορετικό στη Λισαβόνα. Αντί να παίξει τη ζαριά του σε ένα παιχνίδι που θα μπορούσε να του δώσει τη νίκη, αλλά θα μπορούσε να είναι έχει κόστος και να γίνει επικίνδυνο αν η Σπόρτινγκ εκμεταλλευόταν την όποια επιθετικότητα του αντιπάλου, προτίμησε να προστατεύσει τον εαυτό του.

Δηλαδή, αντί για την ευρωπαϊκή του συνέχεια, ο Ολυμπιακός και άρα ο Τάκης Λεμονής που το σχεδίασε το ματς, επέλεξαν τη συνέχειά τους στη σεζόν. Χωρίς Ευρώπη πια, χωρίς την αίγλη αυτών των αγώνων, αλλά και χωρίς παγίδες στο δρόμο τους. Και πολύ περισσότερο, χωρίς μια πιθανή ήττα διαφορετικής μορφής από αυτή που τελικά ο Ολυμπιακός γνώρισε, η οποία θα επέστρεφε συνεχώς στην ομάδα και στο αγωνιστικό της τμήμα.

Για τον Ολυμπιακό έμοιαζε αυτό μεγαλύτερο ζητούμενο στον όμιλο μετά από εκείνη την κακή πρεμιέρα κόντρα στους Πορτογάλους. Να βαδίσει στους ευρωπαϊκούς αγώνες του πια χωρίς να ζήσει εφιαλτικές βραδιές. Κακές ναι, αποτυχημένες ναι, αλλά όχι βαριές βραδιές, που θα συζητούνται και στη συνέχειά του στην αγωνιστική. Αυτό το πέτυχε. Δεν του συνέβη σε δύο αγώνες με την Μπαρτσελόνα, δεν του συνέβη και στον εκτός έδρας με την Γιουβέντους.

Τουλάχιστον, όμως, σε αυτό το ματς της μιας ευκαιρίας κόντρα στην Σπόρτινγκ, θα περίμενε κανείς ο Ολυμπιακός να διεκδικήσει κάτι. Από τον εαυτό του αν θέλετε, κυρίως από εκείνον και στη συνέχεια από τον αγώνα. Δεν το έκανε ούτε τώρα. Προτίμησε έναν σίγουρο αποκλεισμό, που όμως δεν θα συζητηθεί για πολύ, παρά μια έστω με τις όποιες πιθανότητες επιτυχίας προσπάθεια. Με λίγα λόγια, με φόβο το αντιμετώπισε και αυτό το παιχνίδι και όχι με ποδοσφαιρική προσέγγιση. Και με τον Φορτούνη, για να μιλήσουμε και λίγο αγωνιστικά, τον παίκτη από τον οποίο περιμένεις να δώσει κάτι αναπάντεχο στον αγώνα σε ένα από τα ποιοτικά του αγγίγματα της μπάλας, να τον τοποθετείς σε θέση που θα έχει τα λιγότερα δυνατά αγγίγματα με την μπάλα.

Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε την φετινή ευρωπαϊκή του πορεία από την έδρα της Παρτιζάν. Εκείνο το εμφατικό 1-3. Την ολοκήρωσε ουσιαστικά (τυπικά υπάρχει και το ματς με την Γιουβέντους) στη Λισαβόνα έχοντας εφτά νέα πρόσωπα στην 11άδα. Μεζί με τις αλλαγές, οχτώ στους 14. Με άλλον τερματοφύλακα, διαφορετικό κεντρικό αμυντικό δίδυμο, άλλους παίκτες στα χαφ, άλλον επιθετικό, για να εξυπηρετηθεί το σχέδιο.

Ας μην πάρουμε εκείνο το ματς, γιατί στο κάτω - κάτω ήταν Ιούλιος. Σε σχέση με την πρεμιέρα στον όμιλο, επίσης με την Σπόρτινγκ στο Καραϊσκάκη, στην Πορτογαλία έπαιξαν έξι νέα πρόσωπα. Δεν τα λες και λίγα. Σημαίνει ότι σε όλη αυτή την ευρωπαίκή διαδρομή του Ολυμπιακού, κάτι δεν πήγε καλά. Η ομάδα δεν μπόρεσε να βρει έναν χαρακτήρα, να δημιουργήσειι μια σταθερά, σε πρόσωπα ή και σε νοοτροπία και αγωνιστική φιλοσοφία.

Η αλλαγή προπονητή ασφαλώς και έχει παίξει ρόλο σε αυτό. Αλλά δεν είναι ο μοναδικός λόγος. Ευρώπη και Ολυμπιακός θα πρέπει μάλλον να επαναπροσδιορίσουν τη σέχση τους. Είναι βέβαιο και πολύ λογικό ότι πάντα ο πρώτος στόχος θα είναι η παρουσία στους ομίλους του Champions League. Δεν είναι μόνο οικονομικό το θέμα, είναι και το γόητρο του συλλόγου, η αίσθηση που δημιουργεί, οι στιγμές που ζει. Ολα είναι.

Αλλά ο Ολυμπιακός θα πρέπει πια να ξεκαθαρίσει ποιος θα είναι ο στόχος του όταν θα αγωνίζεται στον όμιλο της κορυφαίας διοργάνωσης. Πώς θα προσεγγίζει αυτή τη δυνατότητά που θα δίνει ο ίδιος στον εαυτό του. Διότι φέτος δεν την χάρηκε την παρουσία του εκεί. Και δεν ήταν οι ήττες ή αποκλεισμός που τον έκαναν να μην την χαρεί...